ببین رفیق، "We Need to Talk About Kevin" یه فیلمیه که اگه عشق فیلم باشی و دنبال یه تجربه متفاوت و تکان‌دهنده بگردی، باید ببینی. اولش بگم که اصلا فیلم آسونی نیست، مثل یه چای خیلی تلخ میمونه که اولش صورتت جمع میشه ولی تهش یه لذت خاصی داره. داستان یه خانومه به اسم اِوا (با بازی فوق‌العاده تیلدا سویینتون) که با پسرش، کوین، یه جورایی دردسر داره. از بچگی کوین یه جور خاصی بوده، نه اینکه بگم شیطون، نه، یه چیزی اون ورتر از شیطونی. اِوا هر کاری میکنه که باهاش ارتباط برقرار کنه ولی انگار یه دیوار نامرئی بینشونه. کوین هم فقط بلده مادرشو اذیت کنه و پدرش (جان سی ریلی) هم که همش طرف پسره‌ست و میگه "بچه است دیگه". فیلم اصلا خطی نیست، یعنی زمان عقب جلو میره، مثل خاطرات پراکنده اِوا. اینجوری گیجت میکنه و همزمان بیشتر درگیر داستان میشی. رنگ قرمز تو فیلم خیلی پررنگه، انگار میخواد یه چیزی رو بهت یادآوری کنه، شاید خون، شاید خطر، شاید عذاب. نمیدونم دقیقا، ولی خیلی حس عجیبی میده. بازی عِزرا میلر جوون که نقش کوین رو بازی میکنه محشره، یه جور نگاه‌های سرد و بی‌روح داره که موهات سیخ میشه. تیلدا سویینتون هم که دیگه نگم، انگار روح اِوا رو تسخیر کرده، همه درد و رنج یه مادر مستاصل رو تو چشماش میبینی. حاشیه هم که نگو داشته این فیلم. خیلی‌ها میگن فیلم سیاه‌نماییه، که مادر رو مقصر نشون میده. بعضی‌ها هم میگن نه، فیلم میخواد بگه بعضی بچه‌ها ذاتا مشکل دارن و مادر هر چقدر هم تلاش کنه فایده نداره. من خودم فکر میکنم فیلم میخواد یه سوال بزرگ بپرسه: "واقعا تقصیر کیه؟ مادره؟ پدره؟ جامعه‌ست؟ یا خود کوین که انگار شیطون تو جلدش رفته؟". یه نکته جالب دیگه موسیقی فیلمه که جانی گرینوود از Radiohead ساخته. موسیقی‌اش هم مثل خود فیلم عجیبه، نه آرومه نه هیجانی، یه جور فضای مبهم و دلشوره آور درست میکنه که خیلی به حال و هوای فیلم میخوره. در کل "We Need to Talk About Kevin" یه فیلمیه که بعد از دیدنش راحت ول‌کن نیست، تا چند روز تو ذهنت می‌مونه و باهاش کلنجار میری. اگه دنبال یه فیلم سرگرم‌کننده و شاد میگردی که اصلا سمت این فیلم نرو، ولی اگه میخوای یه فیلم واقعا تکان‌دهنده و هنری ببینی که مغزتو به چالش بکشه، حتما این فیلم رو توی لیستت بذار. فقط آماده‌اش باش که یه کم حال‌گیری هم هست :).